Zazwyczaj pierwsze zetknięcie dziecka z przedszkolem rodzi w nim lęk lub sprzeciw wobec sytuacji, w której musi zostać na cały dzień w obcym miejscu, z nieznanymi ludźmi. Mija pewien czas i z reguły w naturalny sposób maluch akceptuje nowe miejsce, przywiązuje się do niego oraz do osób, które z nim przebywają. Czas adaptacji nie jest jednak jednakowy dla wszystkich dzieci – jedno dziecko już po kilku dniach najchętniej wcale nie wychodziłoby z przedszkola, innym przystosowanie do nowego miejsca zajmuje nawet kilka tygodni czy miesięcy.
Co robić, gdy dziecko nie chce chodzić do przedszkola?
Bywają jednak sytuacje, kiedy maluch nie potrafi zaakceptować przedszkola, codziennie płacze, moczy się w nocy, zapiera się rekami i nogami przed wejściem do sali, płacze na widok wychowawczyni lub dzieci, ma problemy z czynnościami fizjologicznymi w ciągu dnia. Zdarza się też, że pozornie udana adaptacja i dobre samopoczucie dziecka w przedszkolu zostają naruszone i nagle pojawia się problem. Ni stąd, ni zowąd, Twoje dziecko drży na myśl o przedszkolu – to znak, że wydarzyło się coś, co dotkliwie odbiło się na psychice dziecka. Czasami są też sytuacje, w których przedszkolak nie przejawia żadnych negatywnych symptomów wskazujących na to, że coś złego dzieje się za murami przedszkola, ale sam rodzic zauważa niekorzystne czynniki, które mogą spowodować naruszenie bezpieczeństwa dziecka. Szybko zauważone można zmienić, naprawić lub za ich sprawą podjąć decyzję dotyczącą dalszej edukacji dziecka.
Po czym poznać, że w przedszkolu dzieje się coś złego?
1) Sytuacja: Dziecko nagle przestaje lubić przedszkole, śnią mu się koszmary związane z tym miejscem, nie chce wstawać z łóżka, zanika wcześniejszy entuzjazm związany z pójściem do przedszkola.
Co zrobić?
Na początku porozmawiaj z maluchem, spróbuj delikatnie dowiedzieć się, w czym tkwi problem. Pomocna może być zabawa w przedszkole, dziecko nieświadomie może zacząć ujawniać swoje lęki i obawy odgrywając scenki. A może ułożycie opowiadanie o przedszkolu, które zainicjujesz – na zmianę dokładajcie nowe wersy historii, być może dowiesz się czegoś, co rozwieje Twoje wątpliwości i obawy.
Poproś o pomoc wychowawcę, być może tez zauważył jakieś niepokojące zachowania, a może nawet potrafi ustalić ich przyczynę.
Kiedy już dowiesz się, dlaczego dziecko nie chce chodzić do przedszkola, postaraj się, jeśli to możliwe porozmawiać z wychowawcą, dyrekcją czy psychologiem. Może się też zdarzyć, że problem to jednorazowa, z pozoru dla nas błaha sytuacja, którą po prostu wystarczy wyjaśnić. Tak samo jak dbamy o bezpieczeństwo naszych dzieci i zwracamy uwagę na sprawowanie należytej opieki nad nimi musimy być ostrożni w wyciąganiu pochopnych wniosków dotyczących złego stosunku nauczyciela wobec dziecka czy relacji rówieśniczych. Dzieci często mają rację opowiadając o tym, co zdarzyło się w przedszkolu, ale tak samo często ponosi je fantazja, dlatego rozwaga jest najważniejsza.
2) Sytuacja: Dziecko nie chce zostawać z opiekunką czy wychowawcą, negatywnie wypowiada się na temat pań pracujących w przedszkolu, boi się ich, reaguje płaczem na ich widok lub rozmowę na ich temat. A może sam zauważyłeś, że wychowawca źle traktuje dzieci?
Co zrobić?
Coś musi być nie tak w relacji dziecko-wychowawca, dlatego nie ignoruj takich reakcji. Porozmawiaj z nauczycielem, przyjrzyj się temu, jak traktuje Twoje dziecko, porozmawiaj z innymi rodzicami, być może zauważyli cos niepokojącego w zachowaniu nauczyciela. Przede wszystkim porozmawiaj z dzieckiem, weź pod uwagę to, co mówi o swojej Pani z przedszkola, ale nie zamykaj się tylko na jego opinię. Jeśli nie uda Ci się ustalić przyczyny zachowania dziecka po rozmowie z nauczycielem porozmawiaj z dyrekcją. Być może problem naprawdę tkwi w opiekunce, a może zupełnie w czymś innym.
Pamiętaj – zanim skreślisz wychowawcę, postaraj się z nim porozmawiać – może dziecko reaguje tak na niego bo ten np. nie godzi się na jakieś zachowania dziecka, co budzi jego sprzeciw i niechęć, a może rzeczywiście nauczyciel źle traktuje malucha. Takie sytuacje wymagają dużej rozwagi i zbadania sytuacji, a nie wystawiania pochopnych osądów.
3) Sytuacja: Dziecko nie chce bawić się z dziećmi, reaguje impulsywnie na rówieśników.
Co zrobić?
Prawdopodobnie doszło do jakiegoś konfliktu między dziećmi, który trzeba wyjaśnić z nauczycielem i z samym dzieckiem. Może być też tak, że maluch jest odtrącony przez grupę z jakiegoś powodu, źle traktowany przez inne dzieci lub sam dokucza innym. Rozmowa i próby niwelowania złych zachowań to podstawa działania w takim przypadku.
4) Sytuacja: Sytuacja przedszkola jest niepewna, coraz więcej zdarzeń wskazuje na pogorszenie działalności.
Co zrobić?
Dopóki problem nie dotyka Was osobiście, zajęcia odbywają się zgodnie z planem, dziecko jest szczęśliwe, nauczyciele realizują program, nie zauważasz dużej rotacji pracowników, kontakt z dyrekcją jest płynny, Wasze finanse nie cierpią, a w powietrzu nie czai się wizja pogorszenia Waszej sytuacji jako klientów placówki – nie musicie się obawiać. Zarządzający placówką przede wszystkim powinni dbać o klientów, jeśli tak jest nie odczuwają oni obaw. Jeśli jednak sprawa wydaje się być dość poważna, warto zastanowić się nad tym, co dalej. Niekorzystne zmiany w obrębie organizacji placówki niestety mogą odbić się negatywnie również na dzieciach. Pogarszająca się atmosfera może odbić się na poczuciu bezpieczeństwa malucha czy efektywności pracy nauczycieli.
