Nadwrażliwość u dzieci: co to jest?
Nie wszystkie dzieci nadwrażliwe są takie same. Jedne bez przerwy mówią o swoich lękach i niepokojach. Inne są ciche, powstrzymują się od komentowania i dzielenia się z otoczeniem swoimi spostrzeżeniami i odczuciami. Można jednak wyróżnić trzy cechy, które je łączą:
- odczuwają przeżycia i bodźce niezauważalne i nieprzeszkadzające innym dzieciom, przez co często cierpią;
- są nadwrażliwe już od okresu noworodkowego i pozostają takie przez całe życie;
- ich nadwrażliwość niesie ze sobą wiele problemów, ale także ma dobre strony – wszystko zależy od tego, jak rodzice pokierują ich życiem i pomogą im radzić sobie ze zbytnią wrażliwością.
Dzieci nadwrażliwe dużo widzą, czują i szybko rozumieją. Potrafią dostrzegać niewielkie, subtelne zmiany, na które nawet dorośli nie zwróciliby uwagi. Dlatego, zanim przejdą do działania, muszą poświęcić dłuższą chwilę na zastanowienie się i rozważenie wszystkich okoliczności. Takie dzieci nie lubią nowych sytuacji, silniej odczuwają stres i zagrożenia.
Warto pamiętać, iż wszystkie dzieci w pewnym wieku bywają nieśmiałe, nieufne czy też lękliwe. Jednak u dzieci nadwrażliwych reakcje i uczucia są silniejsze i trwalsze. Pomimo nadmiernej wrażliwości, dzieci takie cechują się występującą u ich rówieśników różnorodnością zachowań, które, poza paroma wyjątkami, mieszczą się w granicach normy.
Nadwrażliwość u dzieci: jak sobiez nią radzić?
Rodzice dzieci nadwrażliwych bardzo często niepokoją się ich zachowaniami. Zastanawiają się, czy to dobrze, czy źle, że ich dziecko jest bardziej wrażliwe niż rówieśnicy. Wychowanie takiego dziecka wiąże się z wyważeniem pomiędzy dwiema potrzebami – miłością i akceptacją dziecka takim, jakie jest a jednocześnie nabyciem przez nie umiejętności radzenia sobie w życiu. Jak to osiągnąć?
- Szanować, akceptować i kochać.
- Wspierać. Można zachęcać do podejmowania ryzyka, oswajać z rówieśnikami – ale wszystko powoli. Dobrze jest stopniować wymagania. Na pewno nie jest dobre zmienianie dziecka na siłę.
- Rozmawiać z dzieckiem o jego nadwrażliwości i uczyć ją akceptować i lubić.
- Pozwalać na samodzielność i swobodę po to, aby dziecko nabyło doświadczenia i umiejętności, które pozwolą mu funkcjonować w świecie i żyć szczęśliwie.
- Słuchać swojego dziecka – nawet jeśli według nas, jego odczucia i reakcje są przesadne, uwierzmy dziecku. Nadwrażliwe dziecko odczuwa je tak, jak opisuje. My oceniamy wszystko inną, dorosłą miarą. Nie negujmy jego uczuć a starajmy się je zrozumieć.
- Uczyć dziecko technik relaksacyjnych i pokazywać sposoby na radzenie sobie ze stresem. Można wspólnie słuchać spokojnej muzyki, wybrać się na spacer lub na basen.
- Udać się do psychologa, jeśli czujemy, że sytuacja nas przerasta. Specjalista na pewno posłuży wsparciem.
Warto zwrócić uwagę na pozytywne aspekty nadwrażliwości. Wrażliwy charakter przecież ma też mocne strony. Dzięki niemu dzieci mogą uczynić życie rodziny i otoczenia o wiele bogatszym. Wrażliwe dzieci to bardzo często osoby o niezwykłej kreatywności, intuicji i empatii. Istnieje wiele zawodów, w których bardzo ceniona jest kreatywność i indywidualność. Może okazać się, że to, czym rodzice się martwią – w przyszłości będzie stanowiło atut, który pozytywnie wyróżnia nasze dziecko.
